Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 η Ζωή αφήνει πίσω της τη φοιτητική ζωή και τον Ρήγα και αλλάζει σκηνικό. Φεύγει από την προστασία του μικρόκοσμου του πανεπιστημίου, όπου οι κοινοί αγώνες και τα οράματα ενώνουν. Έξω στον άλλον κόσμο, αυτόν των μικρών πόλεων όπου διορίζεται σαν καθηγήτρια η Ζωή προσπαθεί να προσδιορίσει την ταυτότητά της. Ταυτόχρονα βλέπει τους παλιούς της φίλους να αλλάζουν, να μακραίνουν από κοντά της , να ''προσαρμόζονται ''.

Αρνείται να παρασυρθεί από το ρεύμα όλων εκείνων που κλείνοντας τα οράματά τους στο πανεπιστήμιο, αφήνονται τόσο εύκολα στη ροή της ''αλλαγής ''.

Ροκού, αυθεντική, ρομαντική, γλυκά ''οπισθοδρομική'' στο θέμα του έρωτα, προσπαθεί να ισορροπήσει στις καινούργιες καταστάσεις κρατώντας τις ιδέες της, σε σημείο που να φαντάζει διαφορετική. Αρνείται να ακολουθήσει το ρεύμα όλων εκείνων που ''αποστάτησαν '' από τον ίδιο τους εαυτό, αντιλαμβάνεται πως''τώρα το ζητούμενο είναι να ξοδευτεί χρήμα, να καταναλωθεί πολιτισμός, να φαίνεται σαν πολιτισμός. Εκείνοι τότε στα αμφιθέατρα, έψαχναν και πάλευαν για την ουσία του''.Σε ανύποπτο χρόνο δηλώνει ''όλοι σας με φαντάζεστε σαν ηρωίδα ενός άλλου και όχι δικιά μου'' .

Η Ζωή αναρωτιέται '' why can't we live together '' , αρνούμενη να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Και είναι η άρνησή της αυτή γοητευτική στα μάτια του αναγνώστη. Την ακολουθεί σε απομακρυσμένες πόλεις σαν το Διδυμότειχο, την Ορεστιάδα, τα Άβδηρα. Δεν θέλει όρια στον κόσμο της η Ζωή κι ακόμη και στα σπίτια που μένει, αναζητά ορίζοντα ανοιχτό να βλέπει.Γνωρίζει τη μεθόριο και αναρωτιέται πως ίσως ανήκει κι αυτή εκεί, απομονωμένη στο κόσμο της τον μοναχικό. Πέφτει σε συμπτώσεις και αφήνεται σ΄αυτές. Τις δραματοποιεί και τις υφαίνει μέσα της, τις κάνει κομμάτι του εαυτού της μέχρι...

Γράφοντας αυτό το κομμάτι, αναρωτήθηκα αν κάνω καλά να αναφερθώ τόσο στην ηρωίδα. Μα το βιβλίο αυτό είναι η Ζωή ή η ζωή. Πως θα μπορούσα να την αφήσω απ΄έξω;

Το βιβλίο γραμμένο πότε σε πρώτο πρόσωπο, πότε σε τρίτο με την ιδιαίτερη αφηγηματική γραφή του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, έρχεται και κλείνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Δίνεται ρόλος και στον ίδιο τον συγγραφέα λίγο πριν το τελευταίο κεφάλαιο. Έτσι γίνεται ήρωας κι αυτός στον περίγυρο τον ευρύτερο της Ζωής. Αποστασιοποιημένος κάπως μιας και δεν τη γνωρίζει καλά , καλείται να περιγράψει την πιο δυνατή σκηνή του βιβλίου. Σκηνή βγαλμένη σαν μέσα από Ορφικά τελετουργικά. Έντονα συγκινησιακή και τολμώ να πω δεμένη με τους τόπους που αναφέρονται στο βιβλίο . Άλλωστε ο Ορφέας στη Θράκη δεν ήταν γεννημένος σύμφωνα με τη μυθολογία ;

''Η Ζωή μεθόρια'' ίσως ξενίσει όσους αναγνώστες δεν έχουν διαβάσει ποτέ Γρηγοριάδη, όμως αυτό θα είναι μόνο στην αρχή. Προχωρώντας δεν γίνεται να μείνουν ανέπαφοι και ανέγχιτοι από την ξεχωριστή γραφή του συγγραφέα.

Για μένα το καλύτερο βιβλίο του..